Een jaar moeder – zo kijk ik er op terug

Merlijn is gisteren één geworden. Een jaar alweer, man wat vliegt de tijd. Alle clichés zijn waar en hoewel ik daar eerst niet van wilde weten, moet ik toch bekennen dat mijn mede mommy’s wel gelijk hadden. Het was het mooiste maar ook het pittigste jaar uit mijn leven. Er waren momenten waarop ik dacht, ik kan dit niet, maar gelukkig waren er nog veel meer momenten waarin ik bijna uit elkaar knalde van geluk. Ik neem je mee in een jaar vallen en opstaan.

Dat hadden we niet verwacht
Merlijn is op 14 oktober 2017 geboren, mijn uitgerekende datum was 21 november, die zagen we dus niet aankomen. Ik weet nog als de dag van gisteren dat deze zaterdag net als een gewone zaterdag was. Mijn verlof was net ingegaan en het was supermooi weer. Daarom ging ik met Maurits mee naar de surfshop voor een nieuw pak. Kon hij nog mooi wat golfjes pakken. We lunchten met een tuna melt sandwich en gingen op zoek naar een puddingbroodje (cravings). Dat puddingbroodje was nergens te vinden dus werd het een tompouce. Ik nam er één extra mee want Annika zou langskomen die middag. En toe gebeurde het, rond de klok van 17.00, mijn vliezen braken. Paniek in de tent! Maurits kwam als een kip zonder kop met een grote emmer aan en Annika pakte mijn vluchtkoffer in, want er stond nog niks klaar. De verloskundige stond binnen een half uur op de stoep en ik moest meteen naar het ziekenhuis. In de auto begonnen de weeën al direct serieuze vormen aan te nemen (om de 3 minuten) en 6 uur later was Merlijn Viggo geboren. Wat een rollercoaster!

In het ziekenhuis
Door zijn vroeggeboorte moest Merlijn meteen de couveuse in. Hij kreeg een sonde, hij moest aan de beademing en kreeg allemaal plakkers op zijn lijf. Ik heb deze periode echt in een roes beleefd. Ik had moeite om aan het idee te wennen dat ik ineens een kind had. Mijn buik was weg, ik had een kind gebaard, maar hij lag 100 meter verderop in een glazen hok met allemaal toeters en bellen. Hij was zo klein, iets meer dan 2 kilo en zo kwetsbaar. Maar tegelijk ook zo mooi en zo af. Uren hebben we met hem gebuideld. Ondanks onze valse start kijk ik wel heel positief terug op dit moment. We werden zo lief geholpen door alle verpleegkundigen in het ziekenhuis. Eigenlijk kregen we een gratis training bij de geboorte. Maar daardoor heb ik niet echt een kraamweek gehad. Nadat Merlijn na ruim 2 weken naar huis mocht heb ik dit nog een beetje nagebootst door een paar dagen in bed te blijven. Terwijl dat direct na de geboorte niet echt een optie was omdat ik toch steeds naar hem toe wilde.

Prematuur en wat zijn de gevolgen
Merlijn heeft zijn ziekenhuisperiode heel goed doorstaan. Hij was zo sterk. “Hij heeft temperament”, zeiden ze in het ziekenhuis (niet van mij natuurlijk haha). Nou dat hebben we geweten. Hij is pittig! Eenmaal thuis hebben wij het best zwaar gehad. Hij was erg prikkelbaar en wilde niet goed slapen. Met als gevolg maandenlang huilen, dag in dag uit. Mijn grootste redding was dat Maurits in between jobs zat en wij dit samen konden doen. Alleen had ik dit echt niet gered. Veel ziekenhuisbezoekjes, andere voeding en heel veel tips later (inbakeren werkte goed) ging het gelukkig steeds beter en konden wij ook steeds meer genieten van ons kleine jongetje.

Lange nachten
Hij werd rustiger en blijer. Nu lacht hij de hele dag! Vooral naar vrouwen, het is nu al een kleine charmeur. Het leven is een grote ontdekkingstocht voor hem. Hij is zo druk met spelen dat hij soms niet wil slapen. Hij vindt het gewoon allemaal te leuk en is het liefst omringd door mensen. Slapen blijft een uitdaging. De methode “Slaap kindje slaap” bood uitkomst, maar zodra er sprake is van een tandje, snotneus of whatever is het hier weer mis. Dat dat zwaar is, is een understatement. Maurits en ik draaien daarom shifts, af en toe slapen we boven op zolder om toch eens een hele nacht door te trekken. Heel ongezellig, maar wel echt noodzakelijk. Anders houden we het beide niet vol.

Hoe heb ik dit jaar ervaren?
Het was een rollercoaster met een vliegende start. Met heel veel mooie momenten. Merlijn laat mij relativeren dat er niets is dat belangrijker is dan hem, dan wij, dan ons. Ik schuif alles aan de kant voor hem. Als hij blij is, ben ik dat ook. De onbevangenheid van een baby, was dat maar iets dat we altijd vast konden houden. Zijn ontdekkingstocht vind ik fantastisch om te zien en ik geniet er enorm van als hij eet, ook als hij de helft op de grond gooit en van boven tot onder onder de pasta zit. Het is ook zwaar, ik heb mijn werkdagen nodig om bij te komen (yes guilty) en ik heb heel veel respect voor single moms. Ik zou dit niet alleen kunnen. Ik ben soms blij als hij ’s avonds in bed ligt, maar tegelijk mis ik hem dan ook alweer en ga ik foto’s en video’s kijken op mijn telefoon. Een mix van emoties, maar wel een jaar dat ik nooit had willen missen.

PS voor alle wensmoeders die dit stuk lezen, heel veel sterkte en blijf positief. Bij mij heeft het ook lang geduurd dus ik snap jullie gevoel maar al te goed. Knuffel!