Nooit verteld: dit is waarom ik echt begonnen ben met bloggen

Dit is het meest persoonlijke en kwetsbare stuk dat ik hier ooit geschreven heb. Waarom ik het dan toch vertel? Misschien kan ik je inspireren. Dat doe ik natuurlijk iedere dag met recepten en tips, maar ik hoop dat mijn persoonlijke verhaal je ook kan inspireren.

Hoe is het allemaal begonnen?
Als iemand mij vraagt hoe Uit Pauline’s keuken ontstaan is, vertel ik altijd dat het Annika haar idee was. Dat ik heel impulsief dit blog begonnen ben en dat het in één middag online stond. Daar is niks van gelogen. De reden hierachter heb ik alleen nooit verteld. Als je mij volgt op Instagram zie je wel eens een “migraine story” voorbij komen. Dat is op zich niet opmerkelijk, heel veel vrouwen (en ook mannen) hebben hier last van. Dat zat bij mij tien jaar geleden net even anders. Toen lag ik bijna de hele week in bed met migraine en kon ik helemaal niks meer. Zo dat is eruit!

Vanaf mijn 18e
Het begon rond mijn 18e. Ik kreeg ineens helse hoofdpijnen. De conclusie migraine werd al vrij snel getrokken, maar met medicatie had ik het aardig onder bedwang. Ik denk dat ik eens per 4 weken een aanval had. Dit heeft mij echter nooit belemmerd in studies (ik deed er zelfs 2) en in bijbaantjes (ik werkte veel naast mijn studie). Totdat ik in mijn eerste “echte baan” als interecedente overbelast raakte. Miss perfect wilde alles goed doen en dat gaat niet met zo’n baan waarin je tachtig ballen in de lucht moet houden. Gevolg, overspannenheid en heel veel hoofdpijn. Na 6 maanden was ik er mentaal wel weer bovenop, maar mijn hoofdpijn bleef.

Elke dag hoofdpijn
Naast mijn migraine aanvallen, die toen 2 tot 3 keer per week plaatsvonden, had ik ook dagelijkse hoofdpijn. Iedere dag opnieuw. Ik werkte destijds bij een ziekenhuis op de P&O afdeling en dat was een ramp. Ik wilde zo graag (mijn ambitie was niet ineens weg), maar mijn lijf en vooral mijn hoofd wilden niet mee. Dus slikte ik medicatie, veel medicatie, iedere dag opnieuw. Om soms scheel achter mijn computer te zitten en bij thuiskomst direct weer mijn bed in te duiken. Mijn sociale leven was weg, want ik lag voornamelijk ziek in bed en ik zag de toekomst somber in. Ik ben opgevoed met: “Je moet onafhankelijk blijven”, dat wilde ik ook, maar dat was op dat moment allesbehalve realistisch.

Einde oefening
Ik heb dit 2 jaar volgehouden. Zoveel mogelijk proberen op mijn werk te verschijnen en het gewone leven door te laten gaan, maar eigenlijk was ik gewoon te ziek om een stap te verzetten. Als ik niet werkte, lag ik in bed. Gelukkig was Maurits er altijd voor mij, mijn lifesaver. Hij zorgde voor mij en liet zich niet uit het veld slaan door mijn ziekte. Hij heeft mij er echt doorheen gesleept en dat heeft onze liefde ook zo sterk gemaakt. Ik ben hem zo dankbaar voor dit, daarom (en omdat hij gewoon heel leuk is) laat ik hem ook nooit meer gaan. In 2009 werd mijn contract niet verlengd, 3 x raden waarom? Ik zou zelf ook niet blij zijn met een medewerker die meer ziek dan aanwezig was. Voor mij was dit (ook al voelde het toen enorm als falen) een enorme opluchting. Ik hoefde even niet meer te strijden.

Verhuizen naar Haarlem
Maurits was net klaar met zijn studie en eigenlijk wilden we wel verhuizen naar de randstad. Goed moment, hij zocht een baan en ik had er geen meer. Zo kwamen we in Haarlem terecht, waar ik in het begin best wel in een zwart gat viel. Maurits was volop bezig met zijn carrière, terwijl die van mij net beëindigd was. Toen kwam Annika met het idee om een blog te beginnen. Gewoon voor mijzelf, om iets om handen te hebben waar ik mijn creativiteit in kwijt kon. Op momenten dat het mij lukte, zonder druk en zonder verplichtingen. Dat heb ik toen gedaan en de rest is history.

Juiste medicatie
In Haarlem heb ik een jaar de tijd genomen om mijn lijf rust te geven. Toe te geven aan de hoofdpijnen en me niet meer te verzetten. Het acceptatieproces was begonnen. Ook bezocht ik de hoofdpijnpoli en kreeg ik nieuwe medicatie. En wat bleek, het hielp. Het is niet fijn om dagelijks medicijnen te gebruiken, maar het heeft mij wel mijn leven weer teruggegeven. Ik kan weer dingen doen, hoef niet iedere afspraak af te zeggen en ik heb een baan ontdekt die perfect bij mijn ziektebeeld past.

Best wel trots
Nu jaren later kan ik zeggen dat het goed gaat. Migraine blijft mijn zwakke plek, ik moet altijd de balans zien te houden en niet teveel hooi op mijn vork nemen. Tel daar een portie hormonen bij op en je weet hoe laat het is. Maar het beheerst mijn leven niet meer. Ik heb mijn uitlaatklep kunnen omzetten in een bedrijf.  Een bedrijf waar 3 mensen werken en wat ik helemaal zelf heb opgezet. Ik ben hier zo trots op. Dit heeft mij een enorme boost aan zelfvertrouwen gegeven. Regelmatig denk ik nog terug aan de tijd dat ik minstens 4 dagen per week in bed lag, dat is verleden tijd.  Ik kan er nu zelfs positief op terug kijken, het heeft mij namelijk iets heel moois opgeleverd; Uit Pauline’s keuken. Ik doe nu wat ik echt leuk vind (anders had ik misschien nog  steeds op kantoor gewerkt) dus uiteindelijk zie ik het als een positieve periode in mijn leven. En ook niet onbelangrijk, ik ben lang zo perfectionistisch meer als toen. Dat is ook fijn.

Ik hoop dat mijn verhaal je inspireert, dat niet iedere situatie uitzichtloos is. Dat het belangrijk is om je hart te volgen. En voordat dat gezond en gelukkig zijn, de belangrijkste dingen in het leven zijn.

Liefs Pauline

Volg mij en Annika ook op Instagram voor nog meer behind the scenes. Zien we jullie daar?